Afgelopen vrijdag, kwart voor vijf. Ik zou denken dat het weekend was begonnen, maar daar kwam nog een grondmachine door de straat. In mijn buurt bevindt zich water en in dat water ligt een eiland, beter gezegd een eilandje. Als je er een wandeling maakt en je neemt alle denkbare lussen dan heb je nog steeds geen volle kilometer gelopen. Maar dat maakt niet uit: een eiland is een eiland. En wie neerbuigend spreekt over de postzegeltjes aan natuur die we in de Randstad hebben, werkt er aan mee dat ook die postzegeltjes zullen verdwijnen, want ach…zo’n klein stukje. Wat stelde dat nou voor. Voor mij was/is het stukje mooi genoeg om er af en toe een werkstuk over te maken. Ik zal ze zo dadelijk laten zien.
Maar vandaag dacht ik: ik moet hier een schets over maken.
Sorry, het is niet zo’n mooie schets. Dat komt: de graafmachine schraapte het grasveld af. Dus, hoe slecht voor de compositie: in het midden ligt nu een stuk afgegraven grond.
Ik maakte de schets op aquarelpapier (ongeveer 20x30cm). De lijnen zijn met een fineliner (watervast zwart pigment) gemaakt en de kleuren komen uit een reisdoosje met aquarelverf.
Waarom ‘moest’ ik dit schetsje maken? Soms wordt wel eens gevraagd naar mijn ‘artist statement’. Ik vind het een beetje deftige woorden, maar ik snap wel waarom het belangrijk is: van waaruit werkt iemand? Waarom maak ik een schilderij of een batik? Mijn antwoord is dan: ik wil het moment vastleggen. Momenten doen zich altijd éénmalig aan mij voor. Dus als ik zie hoe mooi de schaduw valt of de zon reflecteert of hoe harmonieus de verhoudingen zijn, dan realiseer ik mij: dit moment gaat nooit meer voorkomen. Morgen is de stand de van de aarde anders en het licht en het weer. En over een jaar ben ikzelf veranderd, dan valt me iets anders op.
Het eilandje heb ik enkele malen de moeite waard gevonden om te schilderen. Ik wilde het mooie, vluchtige moment vangen in een beeld.
Ik laat de werken hieronder zien:
Acrylschilderij: ongeveer 50×60 cm.
Ik maakte het afgelopen zomer tijdens windstil weer. Het water weerspiegelt vrijwel perfect.
Ik had toen niet in gedachte dat ik het moment moest vastleggen omdat er een graafmachine ging komen. In een artist statement gaat het zelden over graafmachines.
Dit is een batik (ongeveer 22×35 cm), gemaakt in herfst van ’20
De laatste herfstbladeren van de berk lijken te zweven in het windstille weer. Misschien herkent u de berk vanaf de (winter)schets.
Het gebatikte lapje stof heb ik geplakt over een plankje en daarna is het werk gevernist.
En het laatste werk dat ik maakte – in de herfst van ’21 – over het eiland is bijgaande batik (ongeveer 40 x 50 cm). Het stelt een herfststorm en regen voor. Ook dit werk is geplakt over een plankje en daarna gevernist.
Ik eindig dit stukje een beetje meewarig: mijn artist statement blijkt niet te gaan over natuurkunde met hoofdletters noch over filosofische overpeinzingen. Het gaat over een graafmachine, vrijdagmiddag om kwart voor vijf. Om half zes was- ie klaar.
marijadriaens.com 