Ik wilde meedoen aan een wedstrijd over ‘De Draad’. In een Frans dorpje St. Maries aux Mines wordt jaarlijks een grote quilttentoonstelling gehouden. Eigenlijk is het ook een wedstrijd met een thema. Ik werd gegrepen door de titel van het thema, dat luidde ‘Il y a un fil’ (Er was eens… een draad). Hoewel de organisatie eisen stelde aan het formaat (80 x 120 centimeter, nog nooit werkte ik zo groot, besloot ik vanwege die titel direct om mee te doen.
Want: daar heb ik een mening over…de draad. We zijn de draad namelijk kwijt. Ik startte direct met het ontwerp. Het begin wist ik direct: de productie van vlas en het maken van linnen. Het einde wist ik ook: hoe snel wordt de kleding uiteindelijk naar de textielafvalbak gebracht.
Om dit verhaal niet onnodig spannend te maken: mijn quilt, uiteindelijk maakte ik er zelfs twee, werd niet geselecteerd door de commissie. Ik vond het niet erg. Met een glimlach gaf ik het toelatingscomité gelijk: inderdaad ik had me niet echt aan de opdracht gehouden.
Hierbij de eerste quilt
De afbeeldingen zijn gebatikt op linnen. Ook de binnenvoering en de achterkant zijn van dun linnen. Als ik dikkere voering had genomen geeft het quiltwerk een schaduw en dat wilde ik niet. De lijntjes en ‘draden’ op de afbeelding heb ik geborduurd met de machine of met de hand.De titel ‘De draad kwijt’ (Perdu le fil 🙂 spreekt voor zichzelf. De afbeeldingen laten zien hoe linnen wordt gemaakt uit vlas, via vele bewerkingen: onder andere moeten de vezels rotten en daarna drogen. Daarna kan het worden gesponnen. In het middendeel was ruimte om de drie symbolen van de schikgodinnen te tonen: de centimeter, de draad en de schaar.
In het eerste blog komt nog een stukje over de schikgodinnen.
In het onderste gedeelte maakte ik afbeeldingen die symbool staan voor de rol van het geld: industrialisatie en daarmee onlosmakelijk verbonden uitbuiting en vervuiling.
De tweede Quilt
Toen de quilt af was, had ik direct enkele ideeën ter verbetering. En dus maakte ik er nog een. De tweede quilt is wat rustiger. Ik heb de afbeeldingen die maatschappelijk ongewenste situaties weergeven op katoen gebatikt en deze katoenen lapjes heb ik er als een apart blokje weer ingezet. Je kunt het een soort patchwork noemen, maar dit keer met de bedoeling dat met de intrede van de katoenproductie wel aardig wat van de vervuiling en uitbuiting is begonnen.
De tweede quilt is gemaakt van linnen van een zware kwaliteit: bij deze stof kun je het aantal draden per centimeter tellen. Ook hier heb ik de voering licht/dun gehouden.
Op de onderste twee ‘regels’ van het kleed staan midden onder twee afbeeldingen van mensen die het goed voor elkaar lijken te hebben. Eentje bestelt iets vanachter de computer en het andere plaatje toont een bling-bling mooie kledingwinkel.
Enfin….langzaam maar zeker heeft een wereldwijd industrieel productieproces het ambacht van de gewone mens overgenomen. Tegen het grote geld en chemische productieprocessen kan een individu niet op.
Het individu in de rijke westerse wereld lijkt er wel op vooruit te gaan: kijk mij shinen met mijn goedkoop aangeschafte kleding. De prijs wordt betaald in arme landen, onzichtbaar ver van ons vandaan. De prijs wordt betaald door de aarde: vervuiling en uitputting van grondstoffen. En de rijke mens is onbedoeld en onbewust een schakel in de keten van slavernij.
Kortom: we zijn de draad kwijt.
De Draad Kwijt – een quilt, wandkleed. 120 cm x 80 cm. mei 2022.
Naschrift september ’22 Zo hingen beide quilts naast elkaar bij de tentoonstelling. Ik vond het niet erg dat ik er geen een hoefde te missen: immers niet geselecteerd 🙂
Het aardige van zo’n opdracht is dan toch dat ik daardoor twee werken maakte die groter zijn dan ikzelf ooit zou hebben aangedurfd. Vanaf nu weet ik dus dat ik dat kan: 120 x 80 cm.
marijadriaens.com 