Afgelopen maanden besteedde ik wat vaker tijd aan stukjes schrijven voor het blog. Ik begon niet aan nieuw textiel werk.
Maar gelukkig heb ik altijd een mand of een paar tassen 🙂 en daar zitten de werkstukken in die ik aan de kant legde omdat ik ze op een onzeker moment als ‘mislukt’ betitelde.
Steevast kijk ik na een tijdje (wat zit er ook al weer in die tas?) naar het mislukte project en vrijwel altijd denk ik dan: oh, maar ik kan nu …..doen/maken.
In ieder geval zeg ik tegen mezelf: het is (nog) niet mislukt.
Ik ken nu het woord voor deze werkwijze: procesmatig ontwerpen. Als ik start heb ik vrijwel nooit het werkproces in een stappenplan vanaf concept tot aan het eindproduct helder voor de geest.
Toen het wandkleed van Planten Zien II (ik schreef erover in september ’23) af was, wist ik direct: ik wil er nog een maken. Ik had het idee: nú weet ik hoe het moet.
Als aandachtspunt voor mezelf stelde ik: zorg dat er contrast in blijft.
Ik wilde het doek wat breder maken dan het eerste doek. Het is een liggend formaat, dus er zullen ook mensen zijn die dat langer noemen. Ik nam als afmeting 150 centimeter. De hoogte is ongeveer 45 centimeter. De afgelopen twee weken kwam dus af, waar ik in de zomer aan begon.
Op de foto’s ziet u drie fragmenten uit een wandkleed ‘Planten zien III’. Het is gebatikt. Lijnen, patronen en accenten zijn met de naaimachine aangebracht, volgens de techniek van de vrije beweging; een soort tekenen met de naaimachine. Daarna heb ik nogmaals gebatikt, dit keer met de craquelé techniek. De aangebrachte verven zijn transparant en blijven dus zichtbaar. Die lagen over elkaar geven diepte.
Dus stel: u maakt iets, maar het wordt niet helemaal zoals gehoopt. Een gevoel van ‘Tsja’ ontstaat.
Dan komt het werk onverwacht toch weer op uw pad. Vervolgens denkt u: eigenlijk valt het resultaat wel mee. Optimistisch werkt u er weer enkele dagdelen aan. Eigenlijk weet je vervolgens niet goed hoe het verder moet en dan wordt het werk een tijdje uit het zicht gelegd.
Nadat ik deze werkwijze best vaak meemaakte, leerde ik mezelf: wat ik ook doe, ik maak het af.
Die belofte aan mezelf heeft mij geholpen.
En vervolgens als ik complimenten krijg over het resultaat, met de vraag: ‘Wat was uw concept toen u startte?’, dan zeg ik keurig vriendelijk: ‘Dat gaat bij mij héél procesmatig.’
marijadriaens.com 